To the Moon είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ, παρότι μοιάζει αρχικά απλό. Κυκλοφόρησε το 2011 από την indie εταιρεία Freebird Games και έχει κερδίσει αναγνώριση κυρίως για την ιστορία και τη συναισθηματική του δύναμη, όχι για το gameplay ή τα γραφικά του.

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από δύο γιατρούς, τη Rosalene και τον Watts, που δουλεύουν σε μια εταιρεία που εκπληρώνει τις τελευταίες ευχές των ετοιμοθάνατων, αλλά… τεχνητά, εμφυτεύοντας νέες μνήμες στο μυαλό τους. Ο πελάτης αυτή τη φορά είναι ο John, ένας ηλικιωμένος που το μόνο που θέλει είναι “να πάει στο φεγγάρι” – χωρίς όμως ούτε ο ίδιος να γνωρίζει γιατί έχει αυτή την επιθυμία.

Για να πετύχουν τον στόχο τους, οι γιατροί “μπαίνουν” στις αναμνήσεις του John και ταξιδεύουν προς τα πίσω στον χρόνο. Καθώς βιώνουν τη ζωή του ανάποδα, ξεδιπλώνονται μπροστά μας οι στιγμές χαράς, λύπης, αγάπης και απώλειας που τον διαμόρφωσαν.

Το To the Moon δεν είναι κλασικό adventure ή RPG. Δεν έχει μάχες, inventory, stats ή grinding. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου το περνάς εξερευνώντας αναμνήσεις, λύνοντας μικρούς γρίφους αντιστοίχισης αντικειμένων και συνδέοντας γεγονότα. Ουσιαστικά, ο παίκτης λειτουργεί σαν παρατηρητής και βοηθάει τους γιατρούς να “ξεκλειδώσουν” τις σημαντικότερες μνήμες του John, ώστε να βρουν πώς θα εμφυτεύσουν την τελική επιθυμία του.

Αν και το gameplay είναι απλοϊκό και οι μηχανισμοί πολύ basic, ο λόγος που μένεις στο παιχνίδι είναι το σενάριο, οι διάλογοι και το ταξίδι στα συναισθήματα.

Το παιχνίδι, χωρίς να το κάνει ποτέ με διδακτικό τρόπο, αγγίζει ευαίσθητες χορδές για τη μνήμη, τα τραύματα, τις “χαμένες” ευκαιρίες και το τι μας ωθεί πραγματικά να ποθούμε κάτι βαθιά – ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε συνειδητά. Η ιστορία του John με τη River, τη γυναίκα του, είναι γεμάτη με συγκίνηση και έντονη νοσταλγία για όλα όσα θα μπορούσε κανείς να έχει πει ή να έχει κάνει διαφορετικά.

Η μουσική του παιχνιδιού, γραμμένη από τον δημιουργό Kan Gao, είναι minimal αλλά απόλυτα πετυχημένη. Κάθε θέμα δίνει έμφαση στις στιγμές που χρειάζεται και λειτουργεί ουσιαστικά σαν τρίτος αφηγητής που συμπληρώνει ό,τι δεν λέγεται με λόγια. Πολύ συχνά η μουσική είναι αυτή που “λύνει” τον κόμπο στο στομάχι, ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας.

Το To the Moon άνοιξε τον δρόμο για το sequel Finding Paradise και το Impostor Factory που ήρθαν τα επόμενα χρόνια. Κάθε ένα συνεχίζει στο ίδιο ύφος, εστιάζοντας σε διαφορετικούς ήρωες, πάντα με βαθιά συναισθηματικά θέματα και υπέροχο soundtrack.

Αν θες ένα παιχνίδι που θα σε κάνει να νιώσεις – όχι να κατακτήσεις ή να νικήσεις, αλλά απλώς να νιώσεις – δοκίμασε το To the Moon. Για εμένα, παραμένει μια από τις πιο τρυφερές εμπειρίες που έχω δει ποτέ σε video game.