Outlast

Παίζω indie παιχνίδια χρόνια πλέον, αλλά ελάχιστα με έχουν αφήσει με το νεύρο στην κορυφή έτσι όπως το Outlast. Είμαι 32, έχω περάσει από πάρα πολλές ταινίες τρόμου και παιχνίδια, αλλά αυτό το παιχνίδι του Red Barrels είναι κάτι διαφορετικό. Δεν σε αφήνει ποτέ να ξεκουραστείς, προσπερνά το κλασικό «αρπάξτε όπλο και επικρατήστε» και σε ρίχνει στο κέντρο του φόβου χωρίς δισταγμό.

Το Outlast είναι survival horror πρώτου προσώπου, ή αλλιώς μια αναζήτηση για το αφήγημα της εφηβικής μου ηλικίας όταν έκρυβα τα μάτια κάτω από τις κουβέρτες στη νύχτα. Ως Miles Upshur, περπατάς μέσα στο Mount Massive Asylum στη Κολοράντο, ένα πραγματικοποιημένο όνειρο εφιάλτη γεμάτο με τρελούς θα τους φοβόταν και ο Hannibal Lecter. Η Ιστορία; Ένας investigative journalist αναζητά να σώσει μια υπόθεση, να κάνει την ιστορία της ζωής του, αλλά η ζωή του θα κλονιστεί όσο τίποτα άλλο.

Κάθε βήμα είναι πρόβλημα: δεν έχεις όπλο, μόνο μια GoPro με vision night, που πιάνει τρομερές θήκες τύπου found footage. Κάνουν τη φωτογραφία πιο κινηματογραφική και πραγματική, βγάζει τον τρόμο εκτός πλαισίου και τον φέρνει στην οθόνη σου. Κουμπώνεις το F για να ανάψεις την κάμερα και να δεις στο σκοτάδι, αλλά κάθε φορά που ο μπαταρίες τελειώνουν, γίνεσαι πραγματικώς τυφλός.

Το σετ, η φωτογραφία, η σκόπιμη έλλειψη εργαλείων και ο στίχος της μουσικής (που λέγεται να μην υπάρχει πρακτικά, αλλά ανάμεσα στους συνδυασμούς ήχων του καθενός ξεχωριστά, αποτελεί ένα μυστηριώδη κόσμο παρανοικογένεσης) σου αποδεικνύουν αυτόματα πως το Outlast είναι σκηνοθετημένο, όπως μια ταινία τρόμου, κι όχι απλά ένα shooter με μόστρες zombie.

Το Mount Massive Asylum δεν είναι απλά ένα level. Είναι ολόκληρο μετεωρίτι, γεμάτο μυστήριο, βία, και ανθρώπινα κέρδη. Μπαίνεις, ψάχνεις για αρχεια, καταγράφεις με την κάμερα, βρίσκεις τα κορνιζωμένα πληκτρολογία, και μετά σου ξύνει ο εγκέφαλος: τι κάνω εδώ; Μία στιγμή σε βλέπεις να λες «ας προχωρήσω», την επόμενη σε τσακίζει ένας γίγαντας με πριόνιο στο χέρι.

Αυτό που σπάει τα χέρια μου στο Outlast είναι το γεγονός ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις. Είσαι ένας απλός τύπος, απαγορεύεται να πιάσεις όπλο, να χτυπήσεις, να προκαλέσεις. Μόνο να τρέχεις, να ντύνεσαι στα πλαϊνά, να κρύβεσαι σε ντουλάπες, κάτω από κρεβάτια, και να ζεις για την επόμενη στιγμή που θα ανάψει το φως της κάμερας σου.

Αυτή η στρατηγική τρομακτίλας μπορεί να μας φοβάται αρκετά τα πρώτα πέντε λεπτά, αλλά είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος να ζήσεις την εμπειρία. Δεν είσαι ο ήρωας, είσαι ο θύμα, μια πραγματική μέρα στο πλατό του Blair Witch Project.

Το Outlast δεν είναι για όλους. Είναι θλιβερό, δικό του, σκοτεινό. Αλλά να πω κόντερα: μ’ αρέσει που δεν είμαι ο νταής της εξόρμησης, μ’ αρέσει ότι ο παίκτης δεν δίνει διαταγές αλλά παίρνει θέση. Ο ήρωας είναι κανονικά μαλάκας και οι χαρακτήρες του παιχνιδιού είναι αμετάκλητοι. Κάθε φορά που μπαίνω στο Mount Massive Asylum, νιώθω ότι είναι η πρώτη φορά που θα ακούσεις κάτι νέο.

Σαν εγώ, 32, με παιδί και εσπρέσο, τίποτα δε με γεμιζει τόσο λυπηρωμένο θεολογική φόβο όσο το Outlast. Το παιχνίδι μου δίνει λογοκρισία, μου σπάνε τα αυτιά, μου αλλάζει το ύφος, αλλά ταυτόχρονα μου θυμίζει ότι το φόβητρο δεν είναι να σε κυνηγάει το τέρας, αλλά το ποιος είσαι όταν δεν έχεις τίποτα στα χέρια σου για να προστατευτείς.

Πίσω πάντα, βγάζοντας βιντεοπαιχνίδια και τρέμων στη μακρύτερη νύχτα.