Dishonored

Μάλιστα, το Dishonored είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που σας αφήνει στην πορεία σας. Κυκλοφόρησε το 2012 από την Arkane Studios και τη Bethesda Softworks, και ειλικρινά, για ένα παιχνίδι που πέρασε μια δεκαετία, εξακολουθεί να αισθάνεται φρέσκο και σχετικό. Το παιχνίδι δεν σας πλάθει σε ένα μόνο δρόμο—σας δίνει τις εργαλείες και σας λέει να κάνετε ό,τι θέλετε.

Το παιχνίδι ακολουθεί τον Corvo Attano, ένας άνδρας με ένα τεράστιο πρόβλημα. Ήταν προσωπικός φύλακας της Αυτοκράτειρας, αλλά κάποιος τον κατηγόρησε για τη δολοφονία της—έναν εγκλήματος που δεν έκανε. Φυλακίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά καταφέρνει να δραπετεύσει. Έξι μήνες αργότερα, βρίσκεται έξω και θέλει αίμα.

Η πόλη του Dunwall είναι το σκηνικό αυτής της τραγωδίας. Είναι μια βιομηχανική πόλη γεμάτη με λοιμό και κατάχρηση εξουσίας. Ο Lord Regent κι ο Overseer Campbell έχουν κυριαρχήσει, κι ο Corvo θέλει να τους νιώσει. Αλλά υπάρχει κι άλλο—υπάρχει μια κρυμμένη κοπέλα, η Emily, και ο Corvo θέλει να τη σώσει.

Εδώ είναι που το Dishonored τραγικά λάμπει. Παίζεται από την προοπτική πρώτου προσώπου, αλλά δεν είναι απλώς ένα σκοποβολή. Είναι ένα παιχνίδι δράσης που σας δίνει πολλές δυνατότητες για να ολοκληρώσετε τις αποστολές σας.

Μπορείτε να παίξετε κρυφά. Μπορείτε να πολεμήσετε. Μπορείτε να σκοτώσετε ή να χρησιμοποιήσετε μη-θανατηφόρες μεθόδους. Κάθε επίπεδο είναι σχεδιασμένο με πολλαπλούς διαδρόμους και δυνατότητες. Εξερευνώντας, θα ανακαλύπτετε νέες διαδρομές και εναλλακτικές τρόπους για να επιτύχετε τους στόχους σας.

Τώρα, το ενδιαφέρον μέρος: ο Corvo δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος. Έχει μαγικές ικανότητες. Μπορείτε να σκοτώσετε φίλους και εχθρούς χωρίς να τους αγγίξετε, να ασπαρτε τα τραύματα, ή να δημιουργήσετε αποσπάσματα για να δημιουργήσετε διασκεδαστικές συνδυάσεις.

Αυτό που αγαπώ είναι ότι αυτές οι ικανότητες δεν είναι απλώς δυνατές—μπορούν να συνδυαστούν με ενδιαφέρον τρόπους. Μπορείτε να κάνετε πράγματα που δεν φανταζόσαστε ότι θα ήταν δυνατά, και αυτό κάνει το παιχνίδι πολύ πιο διαφορετικό κάθε φορά που το παίζετε.

Το Dishonored έχει κάτι που λέγεται “Chaos” σύστημα. Δεν είναι σαν να παίζετε ένα συνηθισμένο action game όπου μπορείτε να εκρήξετε το κάστρο και δεν συμβαίνει τίποτα. Εδώ, ο κόσμος αντιδρά στις πράξεις σας.

Αν σκοτώσετε κάποιον και κρύψετε το σώμα του σωστά, το χάος είναι χαμηλό. Αν όμως σκοτώσετε κάποιον δημόσια ή ξυπνήσετε τις συναγερμούς, ο κόσμος γίνεται πιο χαοτικός. Πόλεμος, περισσότεροι εχθροί, λιγότερη φιλία—όλα αυτά εξαρτώνται από τις επιλογές σας. Αυτό είναι αστεία κι ενδιαφέρον, γιατί σας αναγκάζει να σκεφθείτε πραγματικά τις πράξεις σας αντί απλώς να λύσετε τα προβλήματα με δύναμη.

Αυτό που πραγματικά κάνει το Dishonored ξεχωριστό είναι ότι δεν υπάρχει λάθος τρόπος να παίξετε. Θέλετε να σκοτώσετε όλους; Δεν είναι ένα πρόβλημα—μόνο οι συνέπειες ενδέχεται να είναι διαφορετικές. Θέλετε να περάσετε το παιχνίδι χωρίς να σκοτώσετε κανέναν; Πολύ καλά, είναι δυνατό και πολύ δύσκολο.

Κάθε αποστολή μπορεί να ολοκληρωθεί με διάφορους τρόπους. Ο λόγος που αυτό είναι τόσο σημαντικό είναι ότι, ως gamer, δεν κορεσμένη να παίξω το ίδιο παιχνίδι με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Το Dishonored μας δίνει την ελευθερία να το καθορίσουμε.

Τα γραφικά του Dishonored δεν είναι τα πιο φωτορεαλιστικά που έχετε δει, αλλά έχουν τεράστιο χαρακτήρα. Η εξοχική αισθητική μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο που φαίνεται αυθεντικό, παρόλο που δεν είναι τελείως ρεαλιστικό. Η πόλη του Dunwall είναι σκοτεινή, υγρή και παθογόνα—ακριβώς αυτό που θέλετε για ένα παιχνίδι εκδίκησης.

Η μουσική και το ηχητικό περιβάλλον είναι επίσης εξαιρετικά. Αντιλαμβάνεστε τα βήματα του Corvo, τους ήχους της πόλης και τα μουσικά κομμάτια που δημιουργούν τάση και ατμόσφαιρα.

Το Dishonored είναι ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να παίξετε αν αγαπάτε τα indie-style