Το Carto είναι ένα indie puzzle adventure που ξεχωρίζει αμέσως για το χειροποίητο, παραμυθένιο ύφος του και για τον μηχανισμό που το κάνει μοναδικό: Ο ίδιος ο χάρτης είναι το βασικό σου εργαλείο, και δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο—όλα τα διαμορφώνεις εσύ, μετακινούμενος και περιστρέφοντας τα πλακίδια που βρίσκεις στην πορεία σου.

Παίζοντας με την μικρή Carto, μια νεαρή χαρτογράφο που χωρίστηκε από τη γιαγιά της μετά από μια θύελλα, ψάχνεις να βρεις τον δρόμο της επανένωσης. Η διαδρομή περνά μέσα από δεκάδες διαφορετικά τοπία - δάση, πεδιάδες, παραλίες, ηφαίστεια και παγωμένες εστίες - με έναν κόσμο που θυμίζει εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο.

Ο βασικός μηχανισμός είναι η συναρμολόγηση του χάρτη σαν παζλ: Κάθε κομμάτι (tile) μπορείς να το μετακινείς και να το περιστρέφεις, αλλά για να συνδεθούν πρέπει να ταιριάζουν τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά τους (ποτάμια με ποτάμια, μονοπάτια με μονοπάτια κ.λπ.). Ό,τι αλλαγή κάνεις στον χάρτη, συμβαίνει και στον «πραγματικό» κόσμο του παιχνιδιού.

Το παιχνίδι δοκιμάζει τη λογική και τη δημιουργικότητά σου με γρίφους που ξεπερνούν το συνηθισμένο: Για να εμφανιστεί, π.χ., ένα σπίτι, πρέπει να τοποθετήσεις σωστά τα δέντρα γύρω του, ή για να ξεπροβάλουν λουλούδια, να φτιάξεις ένα στόμιο ποταμού σε συγκεκριμένο σημείο. Οι γρίφοι συχνά βασίζονται σε λεκτικές ή οπτικές ενδείξεις από τους κατοίκους που συναντάς - είναι σαν να λύνεις αινίγματα μέσα από χαλαρή αφήγηση.

Κάποιοι γρίφοι παραμένουν διασκεδαστικοί και «αλλάζουν το τέμπο» με νέους κανόνες, όπως ιδιόμορφα σχήματα για τα πλακίδια ή extra περιορισμούς. Άλλοι ίσως φαντάζουν ασαφείς, με αποτέλεσμα λίγη δοκιμή και λάθος. Όμως, η αίσθηση της «αποκάλυψης» του σωστού συνδυασμού δικαιώνει την υπομονή σου.

Το Carto εντυπωσιάζει με τον χαλαρό ρυθμό του: ο κόσμος του μοιάζει να έχει ζωγραφιστεί στο χέρι, ενώ η μουσική πλαισιώνει όμορφα το ταξίδι χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστική. Οι NPC χαρακτήρες είναι εκφραστικοί και χαριτωμένοι, γεμάτοι χιούμορ και τρυφεράδα, ακόμα κι αν το σενάριο παραμένει απλοϊκό και «αναλαφρο».

Παρά τον πρωτότυπο μηχανισμό, το παιχνίδι κάνει κοιλιά στη μέση—οι γρίφοι γίνονται κάπως επαναλαμβανόμενοι και η αφήγηση σπάνια περνά σε πιο ουσιαστικά βάθη. Το παιχνίδι δεν διαθέτει ιδιαίτερη πρόκληση ή μεγάλη ελευθερία εξερεύνησης, ενώ κάποιοι παίκτες ίσως βρουν τον ρυθμό του υπερβολικά ήρεμο. Τα παραπάνω όμως δεν ακυρώνουν τη συνολική γοητεία του, ειδικά για όσους ψάχνουν μια χαλαρή ή «οικογενειακή» εναλλακτική στο genre των puzzle.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε gamers που αγαπούν τα puzzle με έμφαση στην παρατήρηση και τη φαντασία, για όσους θέλουν λίγη θετικότητα και ξεκούραστη πλοκή, ή ψάχνουν ένα κατάλληλο παιχνίδι για να παίξουν μαζί με παιδιά ή αρχάριους. Μπορεί η διάρκεια του να είναι σχετικά μικρή (5 ως 10 ώρες), αλλά το ταξίδι μένει τελικά στη μνήμη χάρη στον μοναδικό του οπτικό και μηχανιστικό χαρακτήρα.